Rozdział 4.

-Naomi! Wstawaj!- Usłyszałam od Klary-Jest 12:30, a ty jeszcze śpisz.

-Co tak późno??- Powiedziałam i poszłam do łazienki. Kiedy już przebrana, uczesana i pomalowana weszłam do pokoju Klara nadal tam była.

-Heej, żartowałam. Jest...-zerknęła na zegarek- 9:50.

-To nie był śmieszny żart. Idę coś zjeść.

-Dobrze, idę z tobą.

Szłyśmy w milczeniu, aż się odezwała Klara.

-Nie gniewaj się już, powiesz mi kto wczoraj do ciebie dzwonił?

-Kiedy?-Zapytałam.

-No jak szłyśmy do ciebie.

-O kurczę. Louis!- krzyknęłam i pobiegłam do pokoju. Wzięłam komórkę w ręce i zadzwoniłam do niego.

-Hej Naomi. Obudziłaś mnie.- Usłyszałam w słuchawce.

-Wiem straszne, też to dziś przeżyłam. Oddzwaniam do ciebie. O co chodziło wczoraj, kiedy dzwoniłeś?

-Ach, tak. Może wybrałabyś się ze mną do kina? Dzisiaj o 14.-Powiedział błagalnym głosem.

-Hm...chyba znajdę czas. Em, ale ja nie wiem gdzie jest kino.-Pożaliłam się.

-Podaj mi swój adres to po ciebie przyjadę. -Zaproponował.

-Dobra.-podałam mu adres.- To do zobaczenia.

-Bądź gotowa o 13. Mam niespodziankę.

-Okej, to do 13.

-Pa pa.

Rozłączył się.

-Em...kto to?- Zapytała Klara, która weszła do mojego pokoju.

-Nikt, znajomy.

-Tak znajomy, biegłaś do telefonu jak burza i mówisz, że to tylko znajomy.

-No dobra, bo wiesz spotkałam go wczoraj...-Opowiedziałam jej o wszystkim.

-Aha, no to on chyba tez coś do ciebie czuje.

-Serio tak myślisz??-Nie dowierzałam.

-No jasne. Choć, zjedz śniadanie i idziemy.

-Gdzie?

-Jak to gdzie. Do sklepu!!-krzyknęła z entuzjazmem.

-A może wezmę tą sukienkę co ostatnio kupiłam?

-Jak wolisz. Ja lecę po zakupy, pa.-pocałowała mnie w policzek.

-Pa.

Zjadłam śniadanie i poszłam się szykować. Założyłam  To.

Zeszłam na dół. Była 12:50. Usiadłam na kanapie i włączyłam telewizor.

Oglądałam jakiś film, aż usłyszałam dzwonek do drzwi. Wyłączyłam telewizor i poszłam otworzyć.

W drzwiach oczywiście stał Louis.

-Hej, to dla ciebie.-Powiedział i podał mi bukiet róż.-Pięknie wyglądasz. Gotowa?

-Tak, wstawię je tylko do wazonu i możemy iść.-powiedziałam wskazując na kwiatki.

Poszłam do kuchni, włożyłam kwiaty do wazony i wróciłam do Louisa, który oglądał dom.

-Idziemy, czy będziesz oglądał ściany?- Zapytałam.

-O już jesteś.

-Jak widać.- Uśmiechnęłam się do niego.

-Chodźmy. Otworzył mi drzwiczki od samochodu, a następnie poszedł usiąść za kierownicą.

-Gdzie jedziemy?-Zapytałam zaciekawiona.

-Niespodzianka.-Uśmiechnął się chytrze.

-No powiedz, proszę.

-Nie, koniec dyskusji.-odpowiedział. Zrobiłam obrażoną minę.

-Dlaczego przeprowadziłaś się do Londynu?- Zapytał, lecz ja się nie odzywałam.-No nie gniewaj się. Spojrzał na mnie ze smutkiem.

-Patrz na drogę!-krzyknęłam.- Pozabijasz nas!

-Spokojnie. Już patrzę. Więc?

-Więc, co?

-Powiesz czemu się przeprowadziłaś?

-Tata dostał tu ciekawą ofertę pracy. Mama też.

-Aha. Jaki jest twój ulubiony kolor?

-Em...chyba niebieski, a twój?

-Pomarańczowy.-Odpowiedział.

-Kogo lubisz najbardziej z gwiazd?

-A czy to jakieś przesłuchanie?

-Nie, ale bardzo chciałbym wiedzieć.-Uśmiechnął się promiennie.

-No dobra, Selena Gomez.-powiedziałam, a Louis się zaśmiał.

-Czemu się śmiejesz?? A ty niby kogo lubisz najbardziej?

-Śmieję się bo ja najbardziej lubię Justina Bibera, a oni są parą.

-Tak to naprawdę bardzo śmieszne.-odparłam sarkastycznie.

-Czemu jesteś na mnie wkurzona?-Zapytał.

-Nie jestem, tylko mam gorszy dzień.

Nic nie odpowiedział.Nagle zadzwonił mój telefon.

-Halo?

-Hej Naomi, to ja Emily.

-Wiem, cześć. Co słychać?

-Pokłóciłam się z Michaelem.-wyznała mi.

-Co czemu? Przecież tak się kochaliście.

-Jak widać on woli Sarę.

-Co? Co ty mówisz? Sarę? Przecież ona jest...em...brak mi słów.

-No wiem, ale widziałam jak się całują. Dałam mu cios w twarz i odeszłam.

-Mądrze. Wiesz muszę kończyć. Jestem na randce.-powiedziałam, bo wiedziałam,że Louis nic nie rozumie po Polsku.

-Och jasne, nie przeszkadzam, pa.

-Pa skarbie.

Rozłączyłam się.

-Kto to był? I o czym z nim/nią rozmawiałaś.

-Emily, moja najlepsza kumpela. Pokłóciła się z chłopakiem, bo ten ją zdradził. Ja ją pocieszałam.-

Zdradziłam krótko.

-Aha, to przykre.

-Daleko jeszcze?- Zaczęłam marudzić.

-Nie.-Odpowiedział po chwili dodał- zamknij oczy.

Zrobiłam to o co prosił, a on zatrzymał samochód i zawiązał mi opaską oczy. Znów ruszył.

-Za 5 minut będziemy.- kiedy dojechaliśmy wyciągnął mnie z auta i prowadził gdzieś.

-Spójrz.-powiedział i ściągnął mi opaskę z oczu.